Biuro Oddziału na Gwadelupie (1992-2010)
Świadkowie Jehowy na Gwadelupie – społeczność Świadków Jehowy na Gwadelupie licząca w 2021 roku 8396 głosicieli (ok. 2,1% mieszkańców), należących do 118 zborów. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej zgromadziły się 21 858 osób (blisko 5% mieszkańców). Działalność miejscowych głosicieli koordynuje francuskie Biuro Oddziału.
Historia[]
Początki[]
Świadkowie Jehowy pojawili się na Gwadelupie w roku 1936. Dwa lata później na nabrzeżach portu Pointe-à-Pitre pochodzący z Dominiki Cyril Winston zaczął regularnie dawać świadectwo w czasie przerwy obiadowej. Pracował w porcie jako doker by zaspokoić potrzeby rodziny a równocześnie usługiwał jako pionier. Jednym z pierwszych stałych jego słuchaczy był Condé Bonchamp. Wkrótce grupka pięciu przybyszy z Dominiki, którzy pracowali w porcie zaczęła się spotykać na zebraniach w wynajmowanym przez Winstona typowym dla Antyli domu, należącym do René Sahaï i jego żony. Pani Sahaï przysłuchiwała się zebraniom i wkrótce oboje zainteresowali się orędziem biblijnym.
Po wybuchu II wojny światowej Gwadelupa znalazła się pod jurysdykcję francuskiego rządu Vichy, który kolaborował z Niemcami. Oznaczało to koniec handlu ze Stanami Zjednoczonymi a Gwadelupa nie mogła eksportować i importować wielu produktów. Na nabrzeżach portu Pointe-à-Pitre spalono nawet transport literatury biblijnej z Nowego Jorku. Jednakże w czerwcu 1940 roku garstka Świadków Jehowy spotykających się w celu studiowania Biblii na przedmieściach Pointe-à-Pitre zaczęła działać jako grupa na oddaleniu. We wrześniu 1940 roku Cyril Winston ochrzcił siedem osób w rzece La Lézarde niedaleko Petit-Bourga. W cotygodniowym studium Strażnicy, prowadzonym w języku francuskim, uczestniczyło około 15 osób.
Grupka osób związanych ze Świadkami rozrosła się do 30 osób lecz jednocześnie pojawiły się problemy. Cyril Winston się rozchorował i wrócił na Dominikę, gdzie trzy miesiące później zmarł. Działania wojenne uniemożliwiały utrzymywanie kontaktu z Biurem Głównym Świadków Jehowy. Nie było wiadomo kto powinien teraz sprawować przewodnictwo w grupie. René Sahaï uważał, że skoro zebrania odbywają się w jego domu to on powienien przewodzić ale inni się z nim nie zgadzali. W końcu 29 listopada 1942 roku większa część grupy z Clotairem Missoudanem na czele zaczęła się spotykać w innym miejscu. Chociaż obie grupy nie dzieliły sprawy doktrynalne to jednak spotykały się oddzielnie. Jednocześnie obie grupy dalej uczestniczyły w głoszeniu.
Gdy René Sahaï zdołał znowu nawiązać kontakt z Biurem Głównym Towarzystwa doceniono jego starania by w okresie wojny sprowadzić na wyspę literaturę biblijną. 16 lutego 1944 roku Biuro wysłano na Gwadelupę list wyznaczający René Sahaï na sługę zastępu (zboru). Biuro skierowało również list do drugiej grupy zachęcając do zjednoczenia. Jednakże rozdźwięk trwał aż do roku 1948. W roku 1944 w zborze uznawanym przez Towarzystwo sprawozdania ze służby składało zaledwie dziewięciu głosicieli.
By połączyć obie grupy Towarzystwo Strażnica skierowało na wyspę Joshuę Steelmana, mówiącego po angielsku nadzorcę obwodu. Jednak nie znał on francuskiego a głosiciele nie rozumieli angielskiego. Choć więc członkowie obu grup wyruszali z nim do służby to jednak do pojednania nie doszło. Rok później Towarzystwo poprosiło Olgę Laalanda, który już wcześniej jakiś czas mieszkał na Gwadelupie by powrócił na wyspę. Usilnie zabiegał on o zjednoczenie obu grup i w marcu 1948 ponownie przywrócono jedność w zborze. W służbie brało udział 46 głosicieli.
Kilku osobom jednak zjednoczenie się nie spodobało. Założyli grupę o nazwie „Le Messager de Sion” i na różne sposoby przeszkadzali w działalności. Wkrótce jednak jeden z nich podczas przeszkadzania w głoszeniu miał wypadek na motocyklu i zmarł w szpitalu. Wówczas grupa ta się rozpadła.
Rozwój działalności[]
W drugiej połowie 1948 roku Towarzystwo Strażnica skierowało na Gwadelupę dwóch pochodzących z Kanady misjonarzy, Kennetha Chanta i Waltera Evansa, absolwentów szkoły Gilead. Francuskie władze przyznały im prawo do rocznego pobytu na Gwadelupie. Ich obecność przyczyniła się do rozwoju miejscowego zboru jednocześnie wywołując sprzeciw duchowieństwa. Stąd już na początku 1949 roku obaj misjonarze otrzymali oficjalne pismo nakazujące im natychmiast opuścić wyspę.
W roku 1948 w wiosce Desbonnes, położonej 26 kilometrów od Pointe-à-Pitre, utworzono drugi zbór. Spotykał się on w domu Duvervala Nestora, który w 1941 roku leżąc chory w szpitalu w Pointe-à-Pitre zetknął się z orędziem biblijnym i je przyjął. W tym czasie rozpoczęto też działalność kaznodziejską w Port-Louis, Basse-Terre i Moule gdzie kolejne osoby przyjmowały wierzenia Świadków Jehowy i z czasem powstawały kolejne zbory. W latach 1938–1953 często organizowano wykłady publiczne na wolnym powietrzu. Choć przeciwnicy religijni często próbowali je na różne sposoby przerywać lub zagłuszać przyciągały one wielu słuchaczy. Jednakże w 1953 roku, po zamieszkach wywołanych w czasie mityngów politycznych, władze zabroniły wszelkich publicznych zgromadzeń pod gołym niebem. Niekiedy by wyruszać do służby kaznodziejskiej na wioskach wynajmowano na jeden dzień autobus.
Biuro Oddziału[]
Na początku 1954 roku, w trakcie powrotu z wizyt Biur Oddziałów w Ameryce Południowej na lotnisku Pointe-à-Pitre, Nathan H. Knorr i Milton G. Henschel odwiedzili Gwadelupę. Podczas krótkiej wizyty prezes Towarzystwa zapewnił, że wkrótce na Gwadelupę przybędzie z pomocą więcej misjonarzy. 17 marca 1954 roku samolotem przylecieli dwaj absolwenci szkoły Gilead pochodzący z Francji – Pierre Jahnke i Paul Touveron. Kilka dni później Gwadelupę odwiedził Milton Henschel, a w tym samym czasie do portu zawinęła łódź Towarzystwa Faith (Wiara). Załoga zajęła się przygotowaniami do zgromadzenia zaplanowanego na 26 marca w miejscowej szkole. W trakcie programu wyświetlono film „Społeczeństwo Nowego Świata w działaniu”. Film ten umocnił obecnych, że należą do jednej wielkiej organizacji Bożej. W tym czasie służbie brało udział 128 głosicieli.
Drugiego dnia zgromadzenia M.G. Henschel ogłosił utworzenie na Gwadelupie Biura Oddziału Towarzystwa Strażnica, które miało sprawować nadzór na działalnością Świadków Jehowy na Gwadelupie i Martynice. Sługą oddziału został misjonarz Pierre Jahnke. Na pierwszą siedzibę Biura wynajęto drewniany domek. Później Towarzystwo zakupiło niewielki pawilon w parku Raizet, z którego korzystało do grudnia 1966 roku. Pierre Jahnke pracował w Biurze Oddziału oraz wyruszał do służby polowej razem z miejscowymi głosicielami. Paul Touveron przez mniej więcej rok jako nadzorca obwodu odwiedzał zbory oraz głosicieli mieszkających na oddaleniu po czym musiał wrócić do Francji.
W tym okresie przez mniej więcej 10 lat do głoszenia w basenie Morza Karaibskiego Towarzystwo Strażnica używało łodzi. Najpierw wykorzystywano 18-metrowy szkunera Sibia, który z czasem zastąpiono większą łodzią – Light (Światło). Posługiwano się też 22-metrową łodzią Faith (Wiara), napędzaną dwiema śrubami. Wszystkie te łodzie służyły za pływające domy misjonarskie. Na wyspie dom misjonarski znajdował się w Le Raizet.
Ponieważ na Gwadelupie i przyległych wyspach wiele osób przyjmowało orędzie biblijne w grudniu 1955 roku Towarzystwo skierowało po pomocy Nicolasa i Liliane Brisartów z Francji. Po ośmiu miesiącach służby zostali przeniesieni do usługiwania w obwodzie. W roku 1958 małżeństwo Brisartów zaproszono do 32. klasy szkoły Gilead, a po jej ukończeniu powrócili na Gwadelupę. Gdy w roku 1960 Pierre Jahnke założył rodzinę i doczekał się dziecka sługą oddziału został właśnie Nicolas Brisart.
Jednoczące zgromadzenia[]
W 1958 roku grupa Świadków Jehowy z Gwadelupy po raz pierwszy uczestniczyła w kongresie międzynarodowym. Wzięli udział w zgromadzeniu pod hasłem „Wola Boża” zorganizowanym w Nowym Jorku. Zgromadzenie to przyczyniło się do pogłębienia wiary i jedności Świadków na Gwadelupie.
Na początku 1960 roku w Anse-Bertrand zorganizowano zgromadzenie obwodowe aby na tym terenie dać obszerniejsze świadectwo. Chrzest odbył się w morzu a przyglądało się mu ponad 500 osób z tej miejscowości, którzy później z zaciekawieniem przysłuchiwali się głosicielom. Wydarzenie to przyczyniło się do rozwoju działalności w tej okolicy. W latach 90. XX wieku w Anse-Bertrand działały dwa zbory Świadków Jehowy.
Sala Zgromadzeń[]
Przez ponad 10 lat jako miejsca większych zgromadzeń wynajmowano salę prywatnej szkoły w Pointe-à-Pitre lub hale widowiskowe w Abymes i Capesterre. Jednakże obiekty te stały się dla Świadków za małe. Pod koniec grudnia 1964 roku na udostępnionej nieodpłatnie działce zaplanowano zgromadzenie obwodowe. W ciągu kilku dni przed zgromadzeniem na działce postawiono konstrukcję z drewnianych słupów osadzonych w ziemi i połączonych u góry deskami. Całość została przykryta brezentowym dachem, a konstrukcja nie miała ścian bocznych. W zgromadzeniu uczestniczyło blisko 700 osób co wskazywało, że Świadkowie potrzebują własnego obiektu na zgromadzenia.
Zaprojektowali specjalną konstrukcję, której szkielet został wykonany z rur stalowych, a zadaszenie z blachy aluminiowej. Mogła ona pomieścić 700 siedzeń. Była to konstrukcja przenośna, którą w zależności od potrzeb można było montować w różnych miejscach. Ponieważ w tym czasie na Gwadelupie było około 450 głosicieli uważano, że długo wypełni rolę Sali Zgromadzeń. Pierwsze zgromadzenie w tym obiekcie zorganizowano niedaleko Basse-Terre w styczniu 1966 roku. Jednakże na wykład publiczny, w Sali Zgromadzeń i wokół niej zebrało się 907 osób. Stąd też w kolejnych latach była ona wielokrotnie powiększana. Była ona wykorzystywana trzy razy w ciągu roku.
Rozwój na sąsiednich wyspach i terytoriach zależnych[]
W roku 1963 zorganizowano kampanię głoszenia na wyspie Marie-Galante. Grupa 16 pionierów pomocniczych wraz z nadzorcą obwodu spędziła na Marie-Galante miesiąc głosząc 14 tysiącom mieszkańców wyspy. W ciągu tego miesiąca wielokrotnie wyświetlano film Towarzystwa „Społeczeństwo Nowego Świata w działaniu”. Kilka lat później na wyspę skierowano pionierów specjalnych. By wesprzeć działalność postanowiono na wyspie w kwietniu 1969 roku przeprowadzić zgromadzenie w przenośnej Sali Królestwa. W sześciotysięcznym miasteczku Grand-Bourg zjawiło się tysiąc Świadków. Mieszkańcy nigdy czegoś podobnego nie widzieli. Tego samego poranka głosiciele odwiedzili mieszkańców całej wyspy. W rezultacie po pewnym czasie na Marie-Galante powstały trzy zbory.
W roku 1967 ponownie podjęto działalność kaznodziejską na wyspie La Désirade zakończoną w roku 1956 gdy wyspę odwiedziła po raz ostatni łódź Light. Na wyspę skierowano pionierów specjalnych Médarda i Turennę Jean-Louisów. Później na wyspie głosili kolejni pionierzy. W efekcie długiej i wytężonej pracy na wyspie powstał niewielki zbór. W roku 1987 zbór ten zorganizował budowę Sali Królestwa. Gdy dwa lata później La Désirade spustoszył huragan Hugo z pomocą współwyznawców odremontowano Salę Królestwa oraz zniszczone domy głosicieli.
Na Saint-Martin łódź Sibia przybyła w roku 1949 i rozpoczęto działalność teokratyczną. Do roku 1953 na Saint-Martin w służbie uczestniczyło 6 głosicieli. W roku 1973 założono zbór francuskojęzyczny. Z czasem w dzielnicy mieszkalnej Marigot wybudowano Salę Królestwa na 250 miejsc oraz powstał drugi zbór. W roku 1980 niewielki zbór powstał na wyspach Les Saintes. We wrześniu 1975 roku na Saint-Barthélemy przeprowadziło się młode małżeństwo pionierów specjalnych z Francji. Również na tym terytorium zależnym powstał niewielki zbór.
Zmiany organizacyjne[]
W roku 1961 na Gwadelupie po raz pierwszy przeprowadzono Kurs Służby Królestwa dla starszych, który wywarł korzystny wpływ na stan duchowy zborów. Skorzystało z niego 19 starszych. W roku 1994 na całym archipelagu usługiwało około 300 starszych, średnio po pięciu w każdym zborze.
Do jedności i wzrostu przyczyniło się również postanowienie wprowadzone w 1972 roku. W miejsce jednego nadzorcy zboru ustanowiona grona braci starszych.
Na początku roku 1987 Komitet Oddziału postanowił nawiązać lepsze kontakty z personelem medycznym w sprawie wymagań Bożych przestrzegania przez Świadków Jehowy powstrzymywania się od krwi. Wyznaczono odpowiedzialny komitet oraz zorganizowano w szpitalu spotkanie z anastezjologami, co przyniosło bardzo dobre rezultaty. Utworzono Komitety Łączności ze Szpitalami, w których usługiwało 17 przeszkolonych na seminariach organizowanych przez Towarzystwo Strażnica starszych.
Pomoc w obliczu klęsk żywiołowych[]
W roku 1966 przez Gwadelupę przeszedł huragan Ines. Z pomocą miejscowym głosicielom przyszli współwyznawcy z Portoryko, Martyniki, Gujany Francuskiej i wyspy Saint Croix. Dostarczyli różne niezbędne artykuły.
W roku 1976 gdy wznowił aktywność wulkan Soufrière wśród ewakuowanych przez władze znaleźli się członkowie 7 zborów. Pozostawali oni przez 5 miesięcy poza miejscem zamieszkania. Zatroszczono się o to, by w tym trudnym okresie zapewnić wszystkim dach nad głową oraz podjęto usilne starania by członkowie zborów pozostawali w ścisłym kontakcie i się nie rozproszyli. Dzięki temu po zaniknięciu zagrożenia zbory na nowo podjęły działalność teokratyczną.
16 września 1989 roku Gwadelupę spustoszył huragan Hugo. W efekcie zniszczeniu uległo 117 domów Świadków, a 300 innych zostało uszkodzonych w stopniu znacznym. 8 Sal Królestwa zostało poważnie uszkodzonych, a 14 innych w nieco mniejszym stopniu. Fundusze na pomoc humanitarną przeznaczyło Ciało Kierownicze. Następnie współwyznawcy z Martyniki, Francji i innych krajów świata niezwłocznie przysłali niezbędną żywność, odzież i materiały budowlane. Niektórzy osobiście przybyli z pomocą.
Na początku roku 2010 miejscowi Świadkowie zorganizowali pomoc humanitarną dla haitańskich współwyznawców, poszkodowanych przez trzęsienie ziemi. We wrześniu 2017 roku zorganizowano pomoc humanitarną dla poszkodowanych przez huragan Irma Świadków Jehowy na Saint-Barthélemy oraz na Saint-Martin.
Nowa Sala Zgromadzeń[]
W roku 1978 na Gwadelupie zorganizowano kongres międzynarodowy pod hasłem „Zwycięska wiara”. Uczestniczyło 6274 osób, a na Gwadelupie działalność prowadziło 2600 Świadków Jehowy. Przybyli delegaci z Belgii, Kanady, Stanów Zjednoczonych, Szwajcarii a także z innych krajów. Kongres ten wskazał na pilną potrzebę znalezienia stałego miejsca na chrześcijańskie zgromadzenia.
Przenośna Sala Zgromadzeń była powiększana kilka razy i w końcu mogła pomieścić jakieś 5000 osób. Jednak składała się z kilku konstrukcji, a jej waga wynosiła około 30 ton. Przewożenie jej, montowanie i rozbieranie z okazji każdego zgromadzenia stało się ogromnym przedsięwzięciem. W roku 1979 nabyto w dobrej lokalizacji działkę o powierzchni przeszło pięciu hektarów. Rok później 1980 na tej działce w przenośnej sali zorganizowano zgromadzenie okręgowe pod hasłem „Miłość Boża”. Uczestniczyło w nim 7040 osób. Tym razem Sali już nie zdemontowano.
Przez kilka kolejnych lat wykorzystywano ten obiekt. Następnie zaprojektowano przestronną salę bez bocznych ścian, co zapewniało naturalną wentylację. Nowa Sala Zgromadzeń miała być półokrągła i pomieścić 4000 osób. Po uzyskaniu zezwolenia na budowę prace rozpoczęto w roku 1987. W lipcu 1987 sala była w dwóch trzecich gotowa i zorganizowano w niej dwa zgromadzenia okręgowe.
Nowe Biuro Oddziału[]
W lutym 1976 roku w miejsce nadzorcy oddziału Towarzystwa Strażnica na całym świecie obowiązki te powierzono komitetowi złożonemu z trzech lub więcej członków i podlegającemu Ciału Kierowniczemu. Na Gwadelupie w skład Komitetu Oddziału weszli: Nicolas Brisart, Pierre Jahnke i Jean-Pierre Wiecek. Gdy misjonarz Jean-Pierre Wiecek musiał powrócić do Francji, jego miejsce zajął Flavien Bénin. Do usługiwania w Komitecie Oddziału zaproszono również Paula Angerville’a, a później nadzorcę obwodu Jeana Cambou.
W roku 1966 Towarzystwo na potrzeby Biura Oddziału zakupiono dom w Morne Udol 46, niedaleko Pointe-à-Pitre. Z czasem obok powstał rozbudowywany budynek, w którym mieściły się biura, magazyn literatury oraz Sala Królestwa. Pod koniec roku 1988 Ciało Kierownicze wyraziło zgodę na wzniesienie nowego Domu Betel i siedziby Biura Oddziału. W tym celu zakupiono hektarową parcelę na wzgórzu w Sainte-Anne. Po uzyskaniu zezwoleń prace budowlane rozpoczęto we wrześniu 1990 roku. W budowie uczestniczyli ochotnicy z 14 krajów.
Nowe Biuro Oddziału uroczyście oddał do użytku 29 i 30 sierpnia 1992 roku członek Ciała Kierowniczego Milton G. Henschel. W tym czasie w działalności kaznodziejskiej uczestniczyło 6839 głosicieli.
W roku 1968 na Gwadelupie po raz pierwszy sprawozdanie ze służby złożyło 1000 głosicieli. Do roku 1974 liczba ta się podwoiła. W roku 1982 służbie uczestniczyło 3000 głosicieli, w roku 1989 – 6000.
W 2011 roku nadzór nad działalnością teokratyczną na Gwadelupie przejęło francuskie Biuro Oddziału. W roku 2014 roku w działalności kaznodziejskiej uczestniczyło 8339 głosicieli.
.jpg){kind=link}
W dniach od 7 do 9 czerwca 2024 zaplanowano w Baie-Mahault kongres specjalny „Głośmy dobrą nowinę!” z udziałem zagranicznych delegacji z Oddziałów: Argentyna, Europa Środkowa, Francja, Holandia, Kanada, Skandynawia i Stany Zjednoczone.
Zebrania i kongresy[]
W 2023 roku zbory Świadków Jehowy zgromadzały się w 52 Salach Królestwa. Zebrania zborowe i kongresy regionalne odbywają się w języku angielskim, francuskim, francuskim migowym, hiszpańskim, kreolskim (Gwadelupa) i kreolskim haitańskim.
Linki zewnętrzne[]
Świadkowie Jehowy w Ameryce Północnej, Środkowej i na Karaibach • Anguilla • Antigua i Barbuda • Aruba • Bahamy • Barbados • Bermudy • Belize • Bonaire • Brytyjskie Wyspy Dziewicze • Curaçao • Dominika • Dominikana • Grenada • Grenlandia • Gwadelupa • Gwatemala • Haiti • Honduras • Jamajka • Kajmany • Kanada • Kostaryka • Kuba • Martynika • Meksyk • Montserrat • Nevis • Nikaragua • Panama • Portoryko • Saba • Saint-Barthélemy • Saint Kitts • Saint Lucia • Saint-Martin • Saint-Pierre i Miquelon • Saint Vincent i Grenadyny • Salwador • Sint Eustatius • Sint Maarten • Stany Zjednoczone • Trynidad i Tobago • Turks i Caicos • Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych